Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanlık Öğrencilerinin UÇEP 2020 Temel Hekimlik Uygulamalarına Yönelik Yeterlik Algılarının Değerlendirilmesi

Abstract

Amaç: Uzmanlık öğrencilerine günlük pratikte kullanacakları bilgi, beceri ve tutumları kazandırmak, hasta güvenliği konusunda eğitmek, meslek hayatında hastaya zarar vermeyecek yeterlikte olmalarını sağlamak tıpta uzmanlık eğitiminin temel amaçları arasındadır. Kaliteli, güvenli sağlık bakımı hizmeti sunumu sağlamak ve eğitim çıktılarını belgelemek için, uzmanlık öğrencilerinin klinik uygulamalarda yeterlik düzeylerinin belirlenmesi önemlidir. Bu çalışmanın amacı, UÇEP-2020 “temel hekimlik uygulamaları” çerçevesinde Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencilerinin temel hekimlik uygulamalarına ilişkin yeterliklerini değerlendirmektir. Yöntem: Tanımlayıcı desende planlanan araştırmanın örneklemini Ankara Bilkent Şehir Hastanesinde çalışan Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencileri oluşturmuştur. Veriler toplama araçları olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen Katılımcı Tanıtıcı Form ve UÇEP- 2020 yer alan temel Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık programı için öncelikli hekimlik uygulamaları anket formu kullanılmıştır. Veriler “Google Form” yoluyla toplanmıştır. Verilerin analizinde betimleyici istatistiksel yöntemlerden yararlanılmıştır. Bulgular: Yanıt oranı %32,2 (87/270) idi. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencilerinin %41,4’ü (n=36) 37-48 ay deneyime sahipti. Uzmanlık eğitiminde, klinik vizitlere dayalı öğrenme en sık kullanılan öğretim yöntemi olarak bulundu (%82,8). Öykü alma, genel ve soruna yönelik fizik muayene uzmanlık öğrencilerinin yeterlik algı oranlarının en yüksek olduğu temel hekimlik uygulamaları alt başlıkları olarak saptandı. Koruyucu hekimlik ve toplum hekimliği uygulamaları, bilimsel araştırma ilke ve uygulamaları, sağlıklılık ve taramalar alt başlıklarında yeterlik algı oranlarının düşük olduğu görüldü. Adli olgu muayenesi (%14,9), göz dibi muayenesi (%17,2) diğer uygulamalara oranla kendilerini en yetersiz algıladıkları uygulamalar idi.Yanıt oranı %32,2 (87/270) idi. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlık öğrencilerinin %41,4’ü (n=36) 37-48 ay deneyime sahipti. Uzmanlık eğitiminde, klinik vizitlere dayalı öğrenme en sık kullanılan öğretim yöntemi olarak bulundu (%82,8). Öykü alma, genel ve soruna yönelik fizik muayene uzmanlık öğrencilerinin yeterlik algı oranlarının en yüksek olduğu temel hekimlik uygulamaları alt başlıkları olarak saptandı. Koruyucu hekimlik ve toplum hekimliği uygulamaları, bilimsel araştırma ilke ve uygulamaları, sağlıklılık ve taramalar alt başlıklarında yeterlik algı oranlarının düşük olduğu görüldü. Adli olgu muayenesi (%14,9), göz dibi muayenesi (%17,2) diğer uygulamalara oranla kendilerini en yetersiz algıladıkları uygulamalar idi. Sonuç: Bu çalışma, Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Uzmanlığı uzmanlık öğrencilerinin UÇEP-2020 uzmanlık programı için öncelikli olan “temel hekimlik uygulamalarında” kısmen yeterli olduklarını göstermiştir. Çocuk sağlığı ve uzmanlık eğitimi programlarını analiz etmek, değiştirmek ve iyileştirmek için yeterliklerin değerlendirilmesinin önemli olduğu düşünülmektedir. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları uzmanlığı programında temel uygulamalara daha fazla yer edinmesi gerekmektedir. Bu sonuçların Ulusal Pediatri Dernekleri ve Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Tıpta Uzmanlık Yeterlik Kurulu’na iletilerek mezuniyet sonrası düzenlenecek kurs, okul, akademi, sempozyum ve kongre programlarında dikkate alınması sürekli mesleki gelişim açısından önemlidir.