İSVİÇRE’DE YAŞAYAN TÜRKİYE KÖKENLİ GÖÇMEN KADINLARIN KRONİK HASTALIK DENEYİMİ: NİTELİKSEL BİR ÇALIŞMA

Abstract

İsviçre’de, Türkiye kökenli göçmen kadınların daha fazla kronik hastalık yüküne sahip oldukları ve yeterli bakımı almada dezavantajlı oldukları bilinmektedir. Fakat bu popülasyonun deneyimlerini derinlemesine inceleyen sınırlı sayıda çalışma yapılmıştır. Bu çalışmanın amacı, İsviçre’de yaşayan ve kronik hastalığı olan Türkiye kökenli kadınların İsviçre sağlık sistemi ile ilgili deneyimlerini derinlemesine incelemektir. Bern ve Cenevre şehirlerinde, maksimum varyasyon stratejisi kullanılarak, 18 yaşından büyük, kronik hastalığı olan Türkiye kökenli 12 ilk nesil göçmen kadınla derinlemesine görüşmeler yapılmıştır. Görüşmeler, kadın bir araştırıcı tarafından, Türkçe olarak gerçekleştirilmiş; biri hariç ses kaydı alınmış; ortalama 70 (45-103) dakika sürmüştür. Veriler Levesque’in sağlık hizmetlerine erişim modeli kullanılarak, tematik analiz ile değerlendirilmiştir. Görüşülen kişilerin yaş ortalaması 53,2 (42-71), İsviçre'de ortalama kalış süresi 23,5 yıldır (1,5-45). Çoğu (9/12) ilk veya ortaokul mezunudur; 11’inin çoklu kronik hastalığı bulunmaktadır (en sık kronik ağrı ve psikiyatrik bozukluklar). Kronik hastalığı olan Türkiye kökenli göçmen kadınların sağlık hizmetlerine erişimini etkileyen ana konular şöyle bulunmuştur: dil/kültür, toplumsal cinsiyet rolleri, damgalama/ayrımcılık; ve göçmenlik deneyimi/süresi. Türkiye kökenli göçmen kadınların, İsviçre sağlık sistemi ile ilgili deneyimlerinde, toplumsal cinsiyet eşitliğinin önemli ve olumlu bir tema olarak ortaya çıktığı görülmektedir. Öte yandan, olumsuz çalışma koşulları ve diğer sosyal faktörlerin kronik hastalığın ortaya çıkmasında belirleyici olduğu görünmektedir. Sağlık sorunlarının sağlık çalışanları tarafından sıkça sıla özlemi ile ilişkilendirilmesinin sağlık ihtiyaçlarının karşılanamamasına yol açtığı görünmektedir. Özellikle göçün ilk dönemlerinde dil bariyeri ve sisteme yabancılık nedeniyle sağlık sistemine erişimde önemli zorluklar yaşandığı görünmektedir. Bu nedenle, hem göçmen sağlığının korunması hem de hizmetlere erişimin iyileştirilmesi için yapılacak müdahalelerde, göçün ve hastalığın erken dönemleri öncelikli görünmektedir.