Astımda Sitokin Düzeyi ve Oksidan yükün prognoza etkisi

Abstract

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı astım ve atak sırasındaki sitokin düzeylerini ve inflamatuar parametreleri değerlendirmektir. YÖNTEM ve GEREÇLER: 30 astım ataklı, 41 stabil astımlı ve 42 sağlıklı kontrol çalışmaya alındı. Tüm olgularda hemogram, C Reaktif protein(CRP), eritrosit sedimentasyon hızı(ESH), eritrositlerde indirgenmiş GSH, plazmada MDA ve ELISA yöntemi ile serum sitokin (IL-1β, IL-4, IL-5, IL-6, IL-8, IL-10, IL-13, TNF-α) düzeyleri Enzyme-Linked ImmunoSorbent Assay (ELİSA) yöntemi ile çalışıldı. BULGULAR: Gruplar arasında beyaz küre, nötrofil sayısı ortalamaları karşılaştırıldığında anlamlı fark saptandı (p0,05). Gruplar arasında ve atak sırasındaki ve sonrasındaki lenfosit sayısı ortalamaları karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). Gruplar arasında ESH ve CRP ortalamaları karşılaştırıldığında anlamlı fark saptandı (p=0,001, p=0,005). Atak sırasındaki ESH ve CRP ortalamasının atak sonrasında azaldığı saptandı (p=0,610, p=0,306).Gruplar arasında ortalama MDA ve GSH düzeyleri karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmadı (p=0,107, p=0,386). Atak sırasındaki ortalama MDA düzeyi atak sonrasında azalırken, GSH ortalaması atak sonrasında artmış saptandı (p>0,05). Gruplar arasında ortalama IL-4, IL-6, IL-10, TNF-α düzeyleri açısından anlamlı fark saptanırken (p0,05). TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışma sonuçlarımıza göre, astım atak sırasındaki inflamasyon belirteçleri (beyazküre, nötrofil, CRP, ESH), oksidan yük göstergesi (MDA) ve sitokinler (IL-1β, IL-4, IL-5, IL-10) atak tedavisi sonrasında azalmıştır. Bu sonuçlar astım atağında oksidan yükün ve sitokinlerin arttığını teyit etmektedir.